Fantasy Kobiecym Okiem

Kuszi nie chce być wybrańcem i od pierwszych dni pobytu w akademii, wyraźnie się z tym nie kryje. Jednak, gdy dowiaduje się, co czeka, każdego odrzucającego znamię wybrańca postanawia się jeszcze nad tym zastanowić. Czy to Marek zmieni jej nastawienie? Kuszi pospiesznie szła krętą ścieżką, wijącą się przez całą wyspę i łączącą się z główną drogą wiodącą do kompleksu akademii. Za nią, lekko opieszałym, ale zamaszystym krokiem podążała Izyda. Szły i milczały. Po drodze minęły rozłożyste polany, skaliste uskoki, niewielki zagajnik i ogromny, na kilka stadionów kryty basen oraz sadzawki z gorącymi źródłami.  Białe kamienie, rozsypane na ścieżce i wymieszane ze żwirem, połyskiwały w porannym słońcu, tworząc złudzenie złotej drogi. Powietrze pachniało solą i wilgocią.  Kuszi  niestrudzenie, przez całą trasę, przygotowywała w myślach cudowną przemowę, która pełna była kąśliwych cytatów i filozoficznych wywodów oraz psychologicznych prawd, a wszystko po to, aby przekonać wielkieg...

Lilith — królowa mrocznych siedziała w ciasnej izbie i czekała. Wszystko szło, według niej zbyt wolno i mozolnie. Ona chciała efektów. Chciała zobaczyć upadek Atlantydy, unicestwienie wybrańców, a los wciąż z niej kpił i kazał jej czekać. Kiedy nazywasz coś demonem, to przed oczami widzisz obraz potwora. Myślisz wtedy o czymś mrocznym i ohydnym. Dla ciebie to istota z rogami, ogonem i kopytami. Uzbrojona w ostre jak brzytwa zębiska, z rozczochraną czupryną i obrośniętym torsem. Demona utożsamia się z potworem, odzwierciedleniem wszelkich lęków i skupiskiem ohydy. Na obrazach, rzeźbach, freskach, czy płaskorzeźbach demony przedstawiane są jako wykoślawione maszkary, z ogromnymi garbami i błoniastymi skrzydłami. Jednak Zło często przybiera postać anioła, inaczej nie byłoby tak pociągające i kuszące.  Lilith była doskonała. Piękna, powabna, ujmująca, a swoim wdziękiem i gracją zachwycała nawet same anioły. Była ucieleśnieniem doskonałości. Jako pierwsza kobieta, miała być symbolem id...

  Marka uznano za szaleńca. Jako potężny, choć szalony mag nie mógł pobierać nauk w Atke. Tak trafił do Walhalli. Czy to, co zobaczył, było wymysłem jego przemęczonego umysłu, a może mag zobaczył coś, czego nie powinien? "— Widzisz, tu nikt nie trafia przypadkiem. Każdy z nas jest tu w konkretnym celu". Marek siedział wciśnięty w niewygodne krzesło, wpatrywał się w swoje dłonie i zastanawiała się, jak do tego doszło, że zamiast być teraz w akademii dla magów tkwił przed drzwiami do gabinetu wielkiego mistrza wybrańców — Odyna. On wspaniały, utalentowany z doskonałym zapleczem mag siedział na jakiejś zapomnianej wyspie, z dala od świata i kuluarów wielmożnych. Banita. Wyrzutek. Dziwak.  Wyrzucono go z akademii. Wyrzucono go z domu. Odebrano mu tytuły i zaszczyty. Teraz zdany na łaskę obcych, z dala od przyjaciół i rodziny był sam. Westchnął ciężko. W umyśle analizował wszystko od początku. Nadal nie mógł w to uwierzyć. Ponownie spojrzał na swoje dłonie. Bezradnie przesunął pa...

  Feniks po wielkiej wojnie zniknęła. Ukryła się przed światem, bestiami i ludźmi w ciepłej grocie. Przez te wieki przy życiu trzymało ją jedno — chęć zemsty. Gdy straciła już nadzieję, nagle pojawił się Tanatos z ciekawą propozycją. Zapach ognia, siarki i dusząca woń dymu przesycały powietrze niczym skrzętnie splecione nitki płótna, tworząc mroczną osnowę wnętrza groty. Jaskinia była ogromna, mroczna i wilgotna. W jednej z jej obszernych kieszeni ukryte były schody, które wcinały się wąskim, stromym i ślimaczym szlakiem w głąb góry.  Tanatos schodził ostrożnie. Kanciaste, wykute w skale stopnie były śliskie i zdradliwe. Ich ostre jak brzytwa granie połyskiwały złowrogo, odbijając od siebie słabe światło płonącego kamienia, którym dawny bóg teraz rozświetlał sobie drogę. Czuł, jak jego rozwichrzone włosy pocierają o niski strop. Musiał co chwila pochylać głowę i uważać na wystające skały, które niczym złowrogie ostrza, co kilka metrów wyłaniały się ze sklepienia. Nie wiedział ...

Kuszi nagle oprzytomniała. Kilka chwil przed pojedynkiem dotarło do niej jaka jest głupiutka. Czy ten przebłysk mądrości ochroni ją przed kolejną katastrofą? Jak potoczy się pojedynek? Kto wygra? Nagle dociera do ciebie, jaka jesteś próżna i głupiutka. Stoisz i oddychasz. Oddech jest ciężki, jakby twoją pierś przyciskało imadło. Mroczne myśli kłębią się w twojej głowie, gęste i czarne jak smoła. Zlepki wspomnień i miliony analiz, które robiłaś całą noc tylko po to, żeby odkryć, to co wiedziałaś już od dawna. Nie uda się. To nie może się udać. I już wiesz, że jesteś w potrzasku. Powietrze gęstnieje wokół ciebie i nagle zamyka cię w bańce, w której masz wrażenie, że jesteś miliony razy wolniejszy i cięższy. Jesteś jak sparaliżowany. Czujesz się niczym bohater niekończącego się złego snu, w którym biegniesz ile sił w nogach, a mimo to nadal stoisz w miejscu. Ciało oblał pot, a jedwabna zbroja przylgnęła do pleców niczym druga skóra. Usta masz sine i zaciśnięte. W dłoni ściskasz mocno asag...

Amfitira należy do starej rasy bogów. Po wielkiej wojnie jako jedna z nielicznych zachowała władzę i swoje królestwo. Nic jednak nie trwa wiecznie. Aby zachować władzę musi złamać tabu i zawrzeć niewygodny sojusz. Czy Amfitria zdobędzie, to na czym jej zależy? Gdy jesteś królową Głębin , musisz nieustannie trzymać rezon. Głowę nosić wysoko i spoglądać na wszystkich z wyrachowaniem. Każda, nawet najmarniejsza istota zamieszkująca wodne królestwo musi wiedzieć, że królowa jest tylko jedna. Amfitria  należała do starej rasy bogów. Była jedną z nielicznych, która po wielkiej wojnie w pełni zachowała swoją władzę. Po części dlatego, że to dzięki wsparciu jej potężnej armii wybrańcom udało się pokonać demony i ich popleczników. Z drugiej strony, aby zasiedlić morskie odmęty, ludzie musieliby stać się syrenami, czy trytonami i tym samym oddać się pod rządy bogini wód - Amfitrii .  Przemiana w dziecko głębin była możliwa za sprawą klątwy Lustra Neptuna. To mroczne zaklęcie należało do...