Fantasy Kobiecym Okiem

Marek w końcu odnalazł swoje miejsce. W Walhalli nie czuje się już szalonym wyrzutkiem, a szczęściarzem. Kto jest jego źródłem szczęścia?  Marek stał i przyglądał się chwilę swojemu odbiciu. Wyprężył dumnie pierś i przeczesał palcami gęstą, czarną czuprynę. Wszystko nagle zaczęło układać się wyśmienicie. Właściwie to tak doskonale, że mag bał się czasem zamknąć oczy, żeby nie obudzić się z tego pysznego snu. Merlin był wciąż nieobecny, pochłonięty jakimś dziwacznym eksperymentem pozwalał mu robić, to na co miał ochotę. Nie był taki, jak jego dawni wykładowcy, którzy bez przerwy chcieli kontrolować  młodego mag a i nieustannie sprawdzać jego postępy. Co rano, zgodnie z ustaleniami, biegł co tchu w płucach na plac ćwiczebny. Towarzyszył Izydzie i Kuszi podczas porannego treningu. Pełnił funkcję gapia, ale Izyda nazywała go motywatorem. To była najmilsza część jego dnia. Nie miał problemu, żeby zrywać się z łóżka przed wschodem, szczególnie że łóżka w Walhalli nie należały do n...

  Minotaur wrócił. Demon nie myśli o zemście, a o dokupieniu. Czy taki potwór, jak on ma szansę na duszę i odkupienie? Minotaur stał nad strumieniem i płukał ręce umazane po same łokcie w ziemi i trawie. Pochylił się głęboko nad wartkim nurtem i rześko chlapał zimną, wręcz lodowatą wodą na boki. W swojej ludzkiej formie wyglądał bardzo przystojnie jak na demona. Był wysoki, dobrze zbudowany, miał ciemne włosy i zimne, martwe spojrzenie. Jego twarz była bardzo męska, kanciasta, z mocnymi, męskimi rysami. Oczy Minotaura były zaś puste i zimne. Przypomniały nieco oczy rekina. Czarne jak onyks, pozbawione blasku i duszy. Stał bez koszuli, w samych spodniach, po kolona brodząc w wodzie. — Będziesz tak stać i się gapić, czy podejdziesz w końcu? — Minotaur odwrócił się i spojrzał w kierunku gęstych zarośli.  Powietrze zastygło w ciszy. Nagle krzaki poruszyły się i nieśmiało wygramoliła się z nich Aszka. Zawahała się przez chwilę, po czym ruszyła prężnie w jego stronę. W dłoni trzy...

Odyn podejrzewa, że dowódcy mrocznych zostali uwolnieni i atakują Atlantydę. Jednak musi mieć pewność, nim powiadomi króla. Czy mistrz odkrył sekret mrocznych, który tak skrzętnie chronili?  Na Moce, to chyba koniec świata, stwierdził Odyn , słuchając w skupieniu raportu Aresa na temat ostatniego, nieudanego polowania na arachnę. Nagle gładka powierzchnia Oka Ra zadrżała, a twarz młodego dowódcy rozlała się jak akwarela. Przez chwilę zniknął także głos. Nie minęła chwila, a twarz młodzieńca ponownie pojawiła się w odbiciu. — Nie mam wątpliwości mistrzu . — Odyn usłyszał niewyraźny głos Aresa. — Mógłbyś powtórzyć, coś przerwało. — Tak. W Atlantis grasuje arachna. Nie mam wątpliwości. — Jesteś pewien? — Odyn wbił w niego zaciekawione spojrzenie i nim usłyszał odpowiedź, podsumował. — Na Jasność, one wymarły jakieś 500 lat temu.  — Mistrz chwycił się za głowę.  — Gdy czekałem na demona, podszedł do mnie jakiś marynarz. Powiedział, że kilka dni temu, za nim odkryto zwłoki, ...

  Tanatos ruszył na Delfy. Czy mroczni zniszczą kolejną agromeliorację Atlantydy? A może wyroczni uda się ocalić miasto? Tanatos stał oniemiały. Usta rozdziawił szeroko. Wybałuszył oczy, raz za razem przecierając je ze zdumienia. Wpatrywał się osłupiały w niebo, które pokryło się kolorowymi wykwitami w odcieniach czerwieni, błękitu i złota. Rozbłyski eksplozji przypominały mu kolorowe naszywki na bojowym sztandarze. Powietrze nagrzane do czerwoności drżało, a mury miasta stały nienaruszone, dzielnie prężąc pierś i mężnie stawiając opór najeźdźcy.  Tego Tanatos nie przewidział. Delfy prócz pieczęci mocy, którymi opatrzono każde miasto, miasteczko, czy wieś należącą do królestwa posiadały szereg osobliwych zabezpieczeń, zapewne założonych przez samą Wyrocznię albo inne czorostwo. Czując już przedsmak zbliżającej się porażki oraz widząc maszerujące na nich prężnie oddziały wybrańców, wspierane przez miejską gwardię zagotował się i zaklął siarczyście. — Do stu diabłów jak to możl...

  Ares polował. Od jego umiejętności zależały losy stolicy. Ktoś jeszcze, bardziej niż wybraniec pragnął śmierci demona. Czy herosowi uda się ubić maszkarę i wyzwolić Atlantis? Ares siedział w karczmie „Pod białym Dębem” . Rozsiadł się na ławie niedaleko ognia i bacznie obserwował otoczenie. W prawej ręce trzymał kufel z winem, a lewą położył tuż obok rękojeści swojego miecza, który nosił wspaniałe imię Rognar — Unicestwienie .  Nie przyszedł tu dla rozrywki. Polował. Siedział na uboczu. Wybrał doskonałe miejsce, takie skąd widział całą gospodę i oba wejścia. Na plecy wsunął szary płaszcz. Siedział lekko zgarbiony i sączył wino. Co chwila ocierał usta rękawem i obserwował. Choć stwarzał pozory łamagi i lekkoducha, to pod zwojami płaszcza krył się doskonały wojownik.   Gdy tylko drzwi karczmy otwierały się szeroko  Ares prężył się i wyciągał szyję, żeby lepiej się przyjrzeć wchodzącym. Karczma szybko się napełniła. Strażnik miał rację.  Port w czasie jarma...